5 Kopeck Empire russe (17 ... > Histoire > Difference
Date de modification 2015-03-23 04:28 (older) 2024-04-02 15:25 (newer)
Posté par
Revision status Vérifiée Vérifiée
Valeur 5 Kopeck 5 Kopeck
État Empire russe (1720-1917) Empire russe (1720-1917)
Date 1777 1777
Métal Cuivre Cuivre
Personne Catherine II (1729-1796) Catherine II (1729-1796)
Catégorie
Référence dans le catalogue KM C5 KM C5
Description - English Russia - Siberia. 5 Kopecks, 1776-КМ. B-478; KM-C5. Catherine II, The Great. Urcaquary

1775, Russia-Siberia, Empress Catherine II. Scarce 5 Kopeks Coin.

Mint Year: 1775
Reference: KM-C#5.
Mint Place: Kolyvan (K-M)
Denomination: 5 Kopeks.
Material: Copper
Weight: 33.84gm
Diameter: 38mm

Obverse: Crown above inscribed oval table (ПЯТЪ КОПЪ ЕКЪ . 1775 "Five Kopecks" 1775.), held by two standing wolfes.
Legend: МОНЕТА СИБИРСКАЯ - "Siberian coin"

Reverse:
Crown crown above monogram of Catherine II, mint initials (K-M) of Kolyvan below. All within wreath.

During her reign Catherine extended the borders of the Russian Empire southward and westward to absorb New Russia, Crimea, Right-Bank Ukraine, Belarus, Lithuania, and Courland at the expense of two powers — the Ottoman Empire and the Polish–Lithuanian Commonwealth. All told, she added some 200,000 miles² (518,000 km²) to Russian territory.

Catherine II, called Catherine the Great (Yekaterina II Velikaya; 2 May [O.S. 21 April] 1729 – 17 November [O.S. 6 November] 1796) reigned as Empress of Russia for 34 years, from 9 July [O.S. 28 June] 1762 until her death. She exemplifies the enlightened despot of her era.

Catherine's father, Christian August, Prince of Anhalt-Zerbst, held the rank of a Prussian general in his capacity as Governor of the city of Stettin (now Szczecin, Poland) in the name of the king of Prussia. Though born as Sophia Augusta Frederica (Sophia Friederike Auguste von Anhalt-Zerbst, nicknamed "Figchen"), a minor German princess in Stettin, Catherine did have some (very remote) Russian ancestry, and two of her first cousins became Kings of Sweden: Gustav III and Charles XIII. In accordance with the custom then prevailing amongst the German nobility, she received her education chiefly from a French governess and from tutors.

The choice of Sophia as wife of the prospective tsar — Peter of Holstein-Gottorp — resulted from some amount of diplomatic management in which Count Lestocq and Frederick II of Prussia took an active part. Lestocq and Frederick wanted to strengthen the friendship between Prussia and Russia in order to weaken the influence of Austria and ruin the chancellor Bestuzhev, on whom Tsarina Elizabeth relied, and who acted as a known partisan of Russo-Austrian co-operation.

The diplomatic intrigue failed, largely due to the intervention of Sophie's mother, Johanna Elisabeth of Holstein-Gottorp, a clever and ambitious woman. Historical accounts portray Catherine's mother as emotionally cold and physically abusive, as well as a social climber who loved gossip and court intrigues. Johanna's hunger for fame centered on her daughter's prospects of becoming empress of Russia, but she infuriated Empress Elizabeth, who eventually banned her from the country for spying for King Frederick of Prussia (reigned 1740–1786). Nonetheless, Elizabeth took a strong liking to the daughter, and the marriage finally took place in 1745. The empress knew the family well because she had intended to marry Princess Johanna's brother Charles Augustus (Karl August von Holstein), who had died of smallpox in 1727 before the wedding could take place.

Princess Sophia spared no effort to ingratiate herself not only with the Empress Elizabeth, but with her husband and with the Russian people. She applied herself to learning the Russian language with such zeal that she rose at night and walked about her bedroom barefoot repeating her lessons(though she mastered the language , she still had her accent). This resulted in a severe attack of pneumonia in March 1744. When she wrote her memoirs she represented herself as having made up her mind when she came to Russia to do whatever seemed necessary, and to profess to believe whatever required of her, in order to become qualified to wear the crown. The consistency of her character throughout life makes it highly probable that even at the age of fifteen she possessed sufficient maturity to adopt this worldly-wise line of conduct.

Her father, a very devout Lutheran, strongly opposed his daughter's conversion. Despite his instructions, on June 28, 1744 the Russian Orthodox Church received her as a member with the name Catherine (Yekaterina or Ekaterina) and the (artificial) patronymic (Alekseyevna). On the following day the formal betrothal took place, and Catherine married the Grand Duke Peter on August 21, 1745 at Saint Petersburg. The newlyweds settled in the palace of Oranienbaum, which would remain the residence of the "young court" for 56 years.

The unlikely marriage proved unsuccessful — due to the Grand Duke Peter's impotence and immaturity, he may not have consummated it for 12 years. While Peter took a mistress (Elizabeth Vorontsova), Catherine carried on liaisons with Sergei Saltykov, Charles Hanbury Williams and Stanislaw August Poniatowski. She became friends with Ekaterina Vorontsova-Dashkova, the sister of her husband's mistress, who introduced her to several powerful political groups that opposed her husband. Catherine read widely and kept up-to-date on current events in Russia and in the rest of Europe. She corresponded with many of the prominent minds of her era, including Voltaire and Diderot.

After the death of the Empress Elizabeth on 5 January 1762 [O.S. 25 December 1761], Peter succeeded to the throne as Peter III of Russia and moved into the new Winter Palace in Saint Petersburg; Catherine thus became Empress Consort of Russia. However, the new tsar's eccentricities and policies, including a great admiration for the Prussian king, Frederick II, alienated the same groups that Catherine had cultivated. Compounding matters, Peter intervened in a dispute between Holstein and Denmark over the province of Schleswig (see Count Johann Hartwig Ernst von Bernstorff). Peter's insistence on supporting his native Holstein in an unpopular war eroded much of his support among the nobility.

In July 1762, Peter committed the political error of retiring with his Holstein-born courtiers and relatives to Oranienbaum, leaving his wife in Saint Petersburg. On July 13 and July 14 the Leib Guard revolted, deposed Peter, and proclaimed Catherine the ruler of Russia. The bloodless coup succeeded; Ekaterina Dashkova, a confidante of Catherine, remarked[citation needed] that Peter seemed rather glad to have rid himself of the throne, and requested only a quiet estate and his mistress. Six months after his accession to the throne and three days after his deposition, on July 17, 1762, Peter III died at Ropsha at the hands of Alexei Orlov (younger brother to Gregory Orlov, then a court favorite and a participant in the coup). Soviet-era historians assumed that Catherine had ordered the murder, as she also disposed of other potential claimants to the throne (Ivan VI and Princess Tarakanova) at about the same time, but many modern historians believe that she had no part in it.

Catherine, although not descended from any previous Russian emperor, succeeded her husband, following the precedent established when Catherine I succeeded Peter I in 1725. Her accession-manifesto justified her succession by citing the "unanimous election" of the nation. However a great part of nobility regarded her reign as a usurpation, tolerable only during the minority of her son, Grand Duke Paul. In the 1770s a group of nobles connected with Paul (Nikita Panin and others) contemplated the possibility of a new coup to depose Catherine and transfer the crown to Paul, whose power they envisaged restricting in a kind of constitutional monarchy. However, nothing came of this, and Catherine reigned until her death.

Description - Deutsch
Urcaquary
1775, Russland-Sibirien, Kaiserin Katharina II. Knappe 5-Kopeken-Münze.
Prägejahr: 1775 Referenz: KM-C#5. Münzstätte: Kolyvan (KM) Nennwert: 5 Kopeken. Material: Kupfer. Gewicht: 33,84 g. Durchmesser: 38 mm
Vorderseite: Krone über dem ovalen Tisch mit der Aufschrift (ПЯТЪ КОПЪ ЕКЪ . 1775 „Fünf Kopeken“ 1775.), gehalten von zwei stehenden Wölfen. Legende: МОНЕТА СИБИРСКАЯ – „Sibirische Münze“ Rückseite: Krone oben, Monogramm von Katharina II., Münzinitialen (KM) von Kolyvan unten. Alles im Kranz.
Während ihrer Regierungszeit erweiterte Katharina die Grenzen des Russischen Reiches nach Süden und Westen, um Neu-Russland, die Krim, die Ukraine am rechten Ufer, Weißrussland, Litauen und Kurland auf Kosten zweier Mächte – des Osmanischen Reiches und des Polnisch-Litauischen Commonwealth – zu absorbieren. Alles in allem vergrößerte sie das russische Territorium um rund 200.000 Meilen (518.000 km²).
Katharina II., genannt Katharina die Große (Jekaterina II. Velikaya; 2. Mai [OS 21. April] 1729 – 17. November [OS 6. November] 1796), regierte 34 Jahre lang als Kaiserin von Russland, vom 9. Juli [OS 28. Juni] 1762 bis zu ihrem Tod Tod. Sie ist ein Beispiel für die aufgeklärte Despotin ihrer Zeit.
Katharinas Vater, Christian August, Fürst von Anhalt-Zerbst, bekleidete in seiner Eigenschaft als Gouverneur der Stadt Stettin (heute Stettin, Polen) im Namen des Königs von Preußen den Rang eines preußischen Generals. Obwohl Catherine als Sophia Augusta Frederica (Sophia Friederike Auguste von Anhalt-Zerbst, Spitzname „Figchen“), eine minderjährige deutsche Prinzessin in Stettin, geboren wurde, hatte sie einige (sehr entfernte) russische Vorfahren, und zwei ihrer Cousinen ersten Grades wurden Könige von Schweden: Gustav III. und Karl XIII. Ihre Ausbildung erhielt sie, wie es damals im deutschen Adel üblich war, überwiegend bei einer französischen Gouvernante und bei Erziehern.
Die Wahl von Sophia als Ehefrau des künftigen Zaren Peter von Holstein-Gottorp war das Ergebnis diplomatischer Bemühungen, an denen Graf Lestocq und Friedrich II. von Preußen aktiv beteiligt waren. Lestocq und Friedrich wollten die Freundschaft zwischen Preußen und Russland stärken, um den Einfluss Österreichs zu schwächen und den Kanzler Bestuschew zu ruinieren, auf den sich Zarin Elisabeth verließ und der als bekannter Anhänger der russisch-österreichischen Zusammenarbeit auftrat.
Die diplomatische Intrige scheiterte vor allem am Eingreifen von Sophies Mutter, Johanna Elisabeth von Holstein-Gottorp, einer klugen und ehrgeizigen Frau. In historischen Berichten wird Catherines Mutter als gefühlskalt und körperlich missbräuchlich dargestellt, außerdem als soziale Aufsteigerin, die Klatsch und Hofintrigen liebte. Johannas Hunger nach Ruhm konzentrierte sich auf die Aussichten ihrer Tochter, Kaiserin von Russland zu werden, aber sie machte Kaiserin Elisabeth wütend, die sie schließlich aus dem Land verbannte, weil sie für König Friedrich von Preußen (reg. 1740–1786) spionierte. Dennoch fand Elisabeth Gefallen an der Tochter, und so kam es schließlich 1745 zur Hochzeit. Die Kaiserin kannte die Familie gut, denn sie hatte vorgehabt, Prinzessin Johannas Bruder Karl August von Holstein zu heiraten, der 1745 an Pocken gestorben war 1727, bevor die Hochzeit stattfinden konnte.
Prinzessin Sophia scheute keine Mühen, um sich nicht nur bei Kaiserin Elisabeth, sondern auch bei ihrem Mann und dem russischen Volk einzuschmeicheln. Sie widmete sich dem Erlernen der russischen Sprache mit solchem ​​Eifer, dass sie nachts aufstand, barfuß durch ihr Schlafzimmer ging und ihre Lektionen wiederholte (obwohl sie die Sprache beherrschte, hatte sie immer noch ihren Akzent). Dies führte im März 1744 zu einem schweren Lungenentzündungsanfall. Als sie ihre Memoiren schrieb, gab sie an, dass sie sich bei ihrer Ankunft in Russland dazu entschlossen hatte, alles Notwendige zu tun und vorzugeben, alles zu glauben, was von ihr verlangt wurde, um dies zu erreichen qualifiziert werden, die Krone zu tragen. Die Beständigkeit ihres Charakters im Laufe ihres Lebens macht es sehr wahrscheinlich, dass sie bereits im Alter von fünfzehn Jahren über die nötige Reife verfügte, um diese weltweise Verhaltensweise anzunehmen.
Ihr Vater, ein sehr gläubiger Lutheraner, lehnte die Konvertierung seiner Tochter entschieden ab. Trotz seiner Anweisungen nahm sie am 28. Juni 1744 die Russisch-Orthodoxe Kirche mit dem Namen Katharina (Jekaterina oder Ekaterina) und dem (künstlichen) Patronym (Alekseyevna) als Mitglied auf. Am folgenden Tag fand die formelle Verlobung statt und Katharina heiratete am 21. August 1745 in Sankt Petersburg den Großfürsten Peter. Das Brautpaar ließ sich im Schloss Oranienbaum nieder, das 56 Jahre lang die Residenz des „Jungen Hofstaates“ bleiben sollte.
Die unwahrscheinliche Ehe erwies sich als erfolglos – aufgrund der Impotenz und Unreife des Großherzogs Peter konnte er sie möglicherweise zwölf Jahre lang nicht vollziehen. Während Peter eine Geliebte (Elizabeth Vorontsova) nahm, pflegte Catherine Liaisons mit Sergei Saltykov, Charles Hanbury Williams und Stanislaw August Poniatowski. Sie freundete sich mit Ekaterina Vorontsova-Dashkova an, der Schwester der Geliebten ihres Mannes, die sie mehreren mächtigen politischen Gruppen vorstellte, die sich ihrem Mann widersetzten. Catherine las viel und hielt sich über aktuelle Ereignisse in Russland und im übrigen Europa auf dem Laufenden. Sie korrespondierte mit vielen prominenten Köpfen ihrer Zeit, darunter Voltaire und Diderot.
Nach dem Tod der Kaiserin Elisabeth am 5. Januar 1762 [OS 25. Dezember 1761] bestieg Peter als Peter III. von Russland den Thron und zog in den neuen Winterpalast in Sankt Petersburg; Katharina wurde somit Kaiseringemahlin von Russland. Die Exzentrizität und Politik des neuen Zaren, einschließlich seiner großen Bewunderung für den preußischen König Friedrich II., entfremdete jedoch dieselben Gruppen, die Katharina gepflegt hatte. Erschwerend kam hinzu, dass Peter in einen Streit zwischen Holstein und Dänemark um die Provinz Schleswig eingriff (siehe Graf Johann Hartwig Ernst von Bernstorff). Peters Beharren darauf, seine Heimat Holstein in einem unpopulären Krieg zu unterstützen, untergrub einen Großteil seiner Unterstützung beim Adel.
Im Juli 1762 beging Peter den politischen Fehler, sich mit seinen in Holstein geborenen Höflingen und Verwandten nach Oranienbaum zurückzuziehen und seine Frau in Sankt Petersburg zurückzulassen. Am 13. und 14. Juli revoltierte die Leibgarde, setzte Peter ab und proklamierte Katharina zur Herrscherin Russlands. Der unblutige Putsch war erfolgreich; Ekaterina Dashkova, eine Vertraute von Catherine, bemerkte, dass Peter ziemlich froh zu sein schien, den Thron losgeworden zu sein, und nur ein ruhiges Anwesen und seine Geliebte verlangte. Sechs Monate nach seiner Thronbesteigung und drei Tage nach seiner Absetzung, am 17. Juli 1762, starb Peter III. in Ropsha durch die Hand von Alexei Orlow (jüngerer Bruder von Gregor Orlow, damals Hoffavorit und Teilnehmer am Putsch). . Historiker aus der Sowjetzeit gingen davon aus, dass Katharina den Mord angeordnet hatte, da sie etwa zur gleichen Zeit auch andere potenzielle Thronanwärter (Iwan VI. und Prinzessin Tarakanova) beseitigte. Viele moderne Historiker glauben jedoch, dass sie daran nicht beteiligt war.
Obwohl Katharina nicht von einem früheren russischen Kaiser abstammte, trat sie die Nachfolge ihres Mannes an und folgte damit dem Präzedenzfall, der geschaffen wurde, als Katharina I. 1725 die Nachfolge von Peter I. antrat. In ihrem Beitrittsmanifest wurde ihre Nachfolge mit der „einstimmigen Wahl“ der Nation begründet. Ein großer Teil des Adels betrachtete ihre Herrschaft jedoch als Usurpation, die nur während der Minderjährigkeit ihres Sohnes, Großherzog Paul, tolerierbar war. In den 1770er Jahren erwog eine Gruppe von Adligen, die mit Paulus in Verbindung standen (Nikita Panin und andere), die Möglichkeit eines erneuten Staatsstreichs, um Katharina abzusetzen und die Krone an Paulus zu übertragen, dessen Macht sie in einer Art konstitutioneller Monarchie einschränken wollten. Daraus wurde jedoch nichts und Katharina regierte bis zu ihrem Tod.
Description - Русский
Уркакарий
1775 г., Россия-Сибирь, императрица Екатерина II. Редкая монета номиналом 5 копеек.
Год монетного двора: 1775 Артикул: KM-C#5. Место монетного двора: Колывань (КМ) Номинал: 5 копеек. Материал: медь Вес: 33,84 г Диаметр: 38 мм
Аверс: Корона над вписанным овальным столиком (ПЯТЪ КОПЪ ЕКЪ. 1775 г. "Пять копеек" 1775 г.), которую держат два стоящих волка. Легенда: МОНЕТА СИБИРСКАЯ - «Сибирская монета». Реверс: Над вензелем Екатерины II коронная корона, внизу монетные инициалы (КМ) Колывани. Все в венке.
Во время своего правления Екатерина расширила границы Российской империи на юг и запад, поглотив Новороссию, Крым, Правобережную Украину, Белоруссию, Литву и Курляндию за счет двух держав — Османской империи и Речи Посполитой. В целом она увеличила территорию России примерно на 200 000 миль (518 000 км²).
Екатерина II, прозванная Екатериной Великой (Екатерина II Великая; 2 мая [OS 21 апреля] 1729 г. - 17 ноября [OS 6 ноября] 1796 г.), правила императрицей России в течение 34 лет, с 9 июля [OS 28 июня] 1762 г. смерть. Она является примером просвещенного деспота своей эпохи.
Отец Екатерины, Кристиан Август, принц Ангальт-Цербстский, имел чин прусского генерала в качестве губернатора города Штеттина (ныне Щецин, Польша) от имени короля Пруссии. Хотя Екатерина родилась как София Августа Фредерика (София Фридерике Августа фон Ангальт-Цербст, по прозвищу «Фигхен»), второстепенная немецкая принцесса в Штеттине, у Екатерины были некоторые (очень отдаленные) русские корни, и двое ее двоюродных братьев и сестер стали королями Швеции: Густав III и Карл XIII. В соответствии с обычаем, господствовавшим тогда среди немецкого дворянства, она получила образование главным образом у французской гувернантки и наставников.
Выбор Софьи женой будущего царя — Петра Гольштейн-Готторпского — стал результатом некоторого дипломатического управления, в котором активное участие принимали граф Лесток и Фридрих II Прусский. Лесток и Фридрих хотели укрепить дружбу между Пруссией и Россией, чтобы ослабить влияние Австрии и разорить канцлера Бестужева, на которого опиралась царица Елизавета и который выступал известным сторонником русско-австрийского сотрудничества.
Дипломатическая интрига провалилась, во многом благодаря вмешательству матери Софи, Йоханны Элизабет Гольштейн-Готторпской, умной и амбициозной женщины. Исторические источники описывают мать Екатерины как эмоционально холодную и жестокую женщину, а также как человека, стремящегося подняться в обществе, который любил сплетни и придворные интриги. Жажда славы Джоанны была сосредоточена на перспективах ее дочери стать императрицей России, но она привела в ярость императрицу Елизавету, которая в конечном итоге запретила ей въезд в страну за шпионаж в пользу короля Пруссии Фридриха (годы правления 1740–1786). Тем не менее, Елизавета очень полюбила дочь, и брак наконец состоялся в 1745 году. Императрица хорошо знала эту семью, поскольку намеревалась выйти замуж за брата принцессы Иоанны Карла Августа (Карл Август фон Гольштейн), который умер от оспы в 1727 год, прежде чем могла состояться свадьба.
Княгиня Софья не жалела сил, чтобы снискать расположение не только императрицы Елизаветы, но и ее мужа, и русского народа. Она принялась за изучение русского языка с таким рвением, что вставала по ночам и ходила босиком по спальне, повторяя уроки (хотя она и выучила язык, но акцент у нее все еще сохранялся). Это привело к тяжелому приступу пневмонии в марте 1744 года. Когда она писала свои мемуары, она представляла, что, приехав в Россию, решила сделать все, что казалось необходимым, и заявить, что верит во все, что от нее требовалось, чтобы получить право носить корону. Постоянство ее характера на протяжении всей жизни делает весьма вероятным, что она уже в пятнадцатилетнем возрасте обладала достаточной зрелостью, чтобы принять эту житейскую линию поведения.
Ее отец, очень набожный лютеранин, категорически против обращения дочери. Несмотря на его указание, 28 июня 1744 года Русская Православная Церковь приняла ее в члены с именем Екатерина (Екатерина или Екатерина) и (искусственным) отчеством (Алексеевна). На следующий день состоялась официальная помолвка, и 21 августа 1745 года Екатерина вышла замуж за великого князя Петра в Санкт-Петербурге. Молодожены поселились во дворце Ораниенбаум, который на протяжении 56 лет оставался резиденцией «молодого двора».
Маловероятный брак оказался неудачным — из-за бессилия и незрелости великого князя Петра он мог не заключить его в течение 12 лет. Пока Петр завел любовницу (Елизавету Воронцову), Екатерина поддерживала связи с Сергеем Салтыковым, Чарльзом Хэнбери Уильямсом и Станиславом Августом Понятовским. Она подружилась с Екатериной Воронцовой-Дашковой, сестрой любовницы ее мужа, которая познакомила ее с несколькими влиятельными политическими группами, выступавшими против ее мужа. Екатерина много читала и была в курсе текущих событий в России и остальной Европе. Она переписывалась со многими выдающимися умами своей эпохи, включая Вольтера и Дидро.
После смерти императрицы Елизаветы 5 января 1762 г. [OS 25 декабря 1761 г.] Петр унаследовал престол как Петр III России и переехал в новый Зимний дворец в Санкт-Петербурге; Таким образом, Екатерина стала императрицей-консортом России. Однако эксцентричность и политика нового царя, в том числе большое восхищение прусским королем Фридрихом II, оттолкнули те же группы, которые культивировала Екатерина. Ситуация усугублялась тем, что Петр вмешался в спор между Гольштейном и Данией по поводу провинции Шлезвиг (см. графа Иоганна Хартвига Эрнста фон Бернсторфа). Настойчивость Петра в поддержке своей родной Гольштинии в непопулярной войне подорвала большую часть его поддержки среди дворянства.
В июле 1762 года Петр совершил политическую ошибку, уехав со своими придворными и родственниками голштинского происхождения в Ораниенбаум, оставив жену в Санкт-Петербурге. 13 и 14 июля Лейб-гвардия восстала, свергла Петра и провозгласила Екатерину правительницей России. Бескровный переворот удался; Екатерина Дашкова, доверенное лицо Екатерины, заметила, что Петр, кажется, был весьма рад избавиться от престола, и просил только тихое поместье и свою любовницу. Через шесть месяцев после восшествия на престол и через три дня после низложения, 17 июля 1762 года, Петр III скончался в Ропше от руки Алексея Орлова (младшего брата Григория Орлова, тогда фаворита двора и участника переворота). . Историки советской эпохи предполагали, что Екатерина заказала убийство, поскольку примерно в то же время она избавилась и от других потенциальных претендентов на престол (Ивана VI и княжны Таракановой), но многие современные историки полагают, что она не принимала в этом никакого участия.
Екатерина, хотя и не происходила от какого-либо предыдущего российского императора, сменила своего мужа, следуя прецеденту, созданному, когда Екатерина I сменила Петра I в 1725 году. Ее манифест о вступлении на престол оправдал ее преемственность ссылкой на «единогласное избрание» нации. Однако значительная часть дворянства считала ее правление узурпацией, терпимой только во время несовершеннолетия ее сына, великого князя Павла. В 1770-х годах группа дворян, связанных с Павлом (Никита Панин и другие), рассматривала возможность нового переворота с целью свержения Екатерины и передачи короны Павлу, власть которого они предполагали ограничить в своего рода конституционной монархии. Однако из этого ничего не вышло, и Екатерина царствовала до самой смерти.
Description - Українська
Уркаварій
1775, Росія-Сибір, імператриця Катерина II. Дефіцитна монета номіналом 5 копійок.
Рік карбування: 1775 Посилання: KM-C#5. Місце монетного двору: Коливань (КМ) Номінал: 5 копійок. Матеріал: мідь Вага: 33,84 г Діаметр: 38 мм
Аверс: Корона над таблицею овальної форми (ПЯТЪ КОПЪ ЕКЪ . 1775 «П'ять копійок» 1775.), яку тримають два вовки, що стоять. Легенда: МОНЕТА СИБИРСКАЯ - "сибірська монета" Реверс: над монограмою Катерини ІІ корона, внизу ініціали монетного двору (КМ) Коливані. Все всередині вінка.
Під час свого правління Катерина розширила кордони Російської імперії на південь і захід, поглинувши Новоросію, Крим, Правобережну Україну, Білорусь, Литву та Курляндію за рахунок двох держав — Османської імперії та Речі Посполитої. Загалом, вона додала близько 200 000 миль² (518 000 км²) до території Росії.
Катерина II, іменована Катериною Великою (Єкатерина II Велика; 2 травня [21 квітня] 1729 — 17 листопада 6 листопада) царювала як імператриця Російська 34 роки, з 9 липня 1762 до свого смерть. Вона є прикладом освіченого деспота своєї епохи.
Батько Катерини, Крістіан Август, князь Ангальт-Цербстський, мав чин прусського генерала в якості губернатора міста Штеттін (нині Щецин, Польща) від імені короля Пруссії. Хоча народилася як Софія Августа Фредеріка (Софія Фрідеріка Августа фон Анхальт-Цербст, на прізвисько «Фігхен»), малолітня німецька принцеса в Штеттіні, Катерина мала деяке (дуже віддалене) російське походження, і двоє її двоюрідних братів стали королями Швеції: Густав III і Карл XIII. Відповідно до звичаїв, які тоді панували серед німецького дворянства, вона отримала освіту переважно від французької гувернантки та від репетиторів.
Вибір Софії в якості дружини майбутнього царя — Петра Гольштейн-Готторпського — став результатом деякого дипломатичного управління, в якому брали активну участь граф Лесток і Фрідріх II Прусський. Лесток і Фрідріх хотіли зміцнити дружбу між Пруссією і Росією, щоб послабити вплив Австрії і розорити канцлера Бестужева, на якого спиралася цариця Єлизавета і який виступав як відомий прихильник російсько-австрійської співпраці.
Дипломатична інтрига зазнала краху, головним чином завдяки втручанню матері Софі Йоганни Єлизавети Гольштейн-Готторпської, розумної та амбітної жінки. Історичні розповіді зображають матір Кетрін емоційно холодною та фізично образливою, а також людиною, яка любила плітки та придворні інтриги. Жага слави Йоганни була зосереджена на перспективах її дочки стати імператрицею Росії, але вона розлютила імператрицю Єлизавету, яка зрештою заборонила їй в’їзд у країну за шпигунство на користь короля Пруссії Фрідріха (правління у 1740–1786). Тим не менш, Єлизавета сильно полюбила доньку, і шлюб нарешті відбувся в 1745 році. Імператриця добре знала сім'ю, оскільки мала намір вийти заміж за брата принцеси Йоганни Карла Августа (Карл Август фон Гольштейн), який помер від натуральної віспи в 1727 до того, як весілля могло відбутися.
Царівна Софія не шкодувала сил, щоб залицятися не тільки перед імператрицею Єлизаветою Петрівною, але і перед своїм чоловіком, і перед російським народом. Вона з таким завзяттям віддалася вивченню російської мови, що вставала вночі і ходила по спальні босоніж, повторюючи уроки (хоча вона й володіла мовою, але все ще залишала свій акцент). Це призвело до сильного нападу пневмонії в березні 1744 року. Коли вона писала свої мемуари, вона представляла себе такою, ніби вирішила, коли приїде до Росії, робити все, що здається необхідним, і стверджувати, що вірить у все, що від неї вимагається, щоб отримати право носити корону. Послідовність її характеру протягом усього життя робить дуже ймовірним те, що навіть у віці п’ятнадцяти років вона мала достатню зрілість, щоб прийняти цю світську лінію поведінки.
Її батько, дуже побожний лютеранин, рішуче виступав проти навернення дочки. Незважаючи на його вказівку, 28 червня 1744 р. Російська православна церква прийняла її в члени з ім'ям Катерина (Єкатерина або Катерина) і (штучним) по батькові (Олексіївна). Наступного дня відбулися офіційні заручини, і Катерина вийшла заміж за великого князя Петра 21 серпня 1745 року в Санкт-Петербурзі. Молодята оселилися в палаці Оранієнбаум, який залишався резиденцією «молодого двору» протягом 56 років.
Неймовірний шлюб виявився невдалим — через імпотенцію та незрілість великого князя Петра він міг не укладати його протягом 12 років. У той час як Петро завів коханку (Єлизавету Воронцову), Катерина підтримувала зв'язки з Сергієм Салтиковим, Чарльзом Хенбері Вільямсом і Станіславом Августом Понятовським. Вона подружилася з Катериною Воронцовою-Дашковой, сестрою коханки свого чоловіка, яка познайомила її з кількома потужними політичними угрупованнями, які виступали проти її чоловіка. Кетрін багато читала й була в курсі поточних подій у Росії та решті Європи. Вона листувалася з багатьма видатними умами своєї епохи, включаючи Волтера і Дідро.
Після смерті імператриці Єлизавети Петрівни 5 січня 1762 [OS 25 грудня 1761] Петро вступив на престол як Петро III і переїхав до нового Зимового палацу в Санкт-Петербурзі; Таким чином Катерина стала імператрицею-консортом Росії. Однак ексцентричність і політика нового царя, включаючи велике захоплення прусським королем Фрідріхом II, відчужили ті самі групи, які культивувала Катерина. Погіршуючи ситуацію, Петро втрутився в суперечку між Гольштейном і Данією щодо провінції Шлезвіг (див. граф Йоганн Гартвіг Ернст фон Бернсторф). Наполегливість Петра підтримувати його рідну Голштинію в непопулярній війні значною мірою підірвала його підтримку серед дворянства.
У липні 1762 року Петро припустився політичної помилки, пішовши на пенсію зі своїми придворними та родичами, що народилися в Голштинії, до Оранієнбаума, залишивши дружину в Санкт-Петербурзі. 13 і 14 липня лейб-гвардія підняла повстання, скинула Петра і проголосила Катерину правителькою Росії. Безкровний переворот вдався; Катерина Дашкова, довірена особа Катерини, зауважила [потрібне цитування], що Петро, ​​схоже, був дуже радий позбутися престолу, і просив лише спокійного маєтку та своєї коханки. Через шість місяців після вступу на престол і через три дні після скинення, 17 липня 1762 року, Петро III помер у Ропші від руки Олексія Орлова (молодшого брата тодішнього придворного фаворита і учасника державного перевороту Григорія Орлова). . Історики радянської епохи припускали, що Катерина замовила вбивство, оскільки приблизно в той же час вона також позбулася інших потенційних претендентів на престол (Івана VI та царівни Тараканової), але багато сучасних істориків вважають, що вона не брала в цьому участі.
Катерина, хоч і не походила від жодного попереднього російського імператора, змінила свого чоловіка, слідуючи прецеденту, створеному, коли Катерина I змінила Петра I у 1725 році. Її маніфест про вступ на престол виправдовував своє правонаступництво посиланням на «одностайне обрання» нації. Однак значна частина шляхти вважала її правління узурпацією, допустимою лише за часів неповноліття її сина, великого князя Павла. У 1770-х роках група дворян, пов'язаних з Павлом (Микита Панін та інші), розглядала можливість нового державного перевороту з метою повалення Катерини і передачі корони Павлу, владу якого вони передбачали обмежити у формі конституційної монархії. Однак з цього нічого не вийшло, і Катерина царювала до самої смерті.
Description - Italiano
Urcaquary
1775, Russia-Siberia, imperatrice Caterina II. Moneta rara da 5 kopeks.
Anno di zecca: 1775 Riferimento: KM-C#5. Luogo di zecca: Kolyvan (KM) Denominazione: 5 Kopeks. Materiale: rame Peso: 33,84 g Diametro: 38 mm
Dritto: corona sopra un tavolo ovale con iscrizione (ПЯТЪ КОПЪ ЕКЪ. 1775 "Five Kopecks" 1775.), sorretto da due lupi in piedi. Legenda: МОНЕТА СИБИРСКАЯ - "Moneta siberiana" Rovescio: corona sopra il monogramma di Caterina II, iniziali della zecca (KM) di Kolyvan sotto. Tutto all'interno di una ghirlanda.
Durante il suo regno Caterina estese i confini dell'Impero russo verso sud e verso ovest per assorbire la Nuova Russia, la Crimea, l'Ucraina della riva destra, la Bielorussia, la Lituania e la Curlandia a spese di due potenze: l'Impero Ottomano e la Confederazione polacco-lituana. Nel complesso, ha aggiunto circa 200.000 miglia² (518.000 km²) al territorio russo.
Caterina II, detta Caterina la Grande (Ekaterina II Velikaya; 2 maggio [OS 21 aprile] 1729 – 17 novembre [OS 6 novembre] 1796) regnò come imperatrice di Russia per 34 anni, dal 9 luglio [OS 28 giugno] 1762 fino alla sua morte. morte. Esemplifica il despota illuminato della sua epoca.
Il padre di Caterina, Cristiano Augusto, principe di Anhalt-Zerbst, ricopriva il grado di generale prussiano nella sua veste di governatore della città di Stettino (oggi Stettino, Polonia) in nome del re di Prussia. Sebbene nata come Sophia Augusta Frederica (Sophia Friederike Auguste von Anhalt-Zerbst, soprannominata "Figchen"), una principessa tedesca minore a Stettino, Caterina aveva alcuni (molto remoti) antenati russi, e due dei suoi cugini di primo grado divennero re di Svezia: Gustavo III e Carlo XIII. Secondo l'uso allora prevalente tra la nobiltà tedesca, ricevette la sua educazione principalmente da una governante francese e da precettori.
La scelta di Sofia come moglie del futuro zar, Pietro di Holstein-Gottorp, fu il risultato di una certa gestione diplomatica alla quale presero parte attiva il conte Lestocq e Federico II di Prussia. Lestocq e Federico volevano rafforzare l'amicizia tra Prussia e Russia per indebolire l'influenza dell'Austria e rovinare il cancelliere Bestuzhev, su cui faceva affidamento la zarina Elisabetta, e che agiva come noto partigiano della cooperazione russo-austriaca.
L'intrigo diplomatico fallì, in gran parte a causa dell'intervento della madre di Sophie, Johanna Elisabeth di Holstein-Gottorp, una donna intelligente e ambiziosa. I resoconti storici descrivono la madre di Catherine come emotivamente fredda e fisicamente violenta, nonché un'arrampicatrice sociale che amava i pettegolezzi e gli intrighi di corte. La fame di fama di Giovanna era incentrata sulla prospettiva di sua figlia di diventare imperatrice di Russia, ma fece infuriare l'imperatrice Elisabetta, che alla fine la bandì dal paese per aver spiato per il re Federico di Prussia (regnò dal 1740 al 1786). Tuttavia, Elisabetta provò una forte simpatia per la figlia, e il matrimonio ebbe finalmente luogo nel 1745. L'imperatrice conosceva bene la famiglia perché aveva intenzione di sposare il fratello della principessa Johanna, Charles Augustus (Karl August von Holstein), che era morto di vaiolo nel 1727 prima che il matrimonio potesse avere luogo.
La principessa Sofia non risparmiò sforzi per ingraziarsi non solo l'imperatrice Elisabetta, ma anche suo marito e il popolo russo. Si applicò all'apprendimento della lingua russa con tale zelo che si alzava di notte e camminava per la sua camera da letto a piedi nudi ripetendo le lezioni (sebbene padroneggiasse la lingua, aveva ancora il suo accento). Ciò provocò un grave attacco di polmonite nel marzo 1744. Quando scrisse le sue memorie, dichiarò di aver deciso, una volta venuta in Russia, di fare tutto ciò che le sembrava necessario e di affermare di credere a tutto ciò che le veniva richiesto, al fine di diventare qualificato per indossare la corona. La coerenza del suo carattere per tutta la vita rende altamente probabile che già all'età di quindici anni possedesse sufficiente maturità per adottare questa linea di condotta mondana.
Suo padre, un luterano molto devoto, si oppose fermamente alla conversione della figlia. Nonostante le sue istruzioni, il 28 giugno 1744 la Chiesa ortodossa russa la accolse come membro con il nome Caterina (Ekaterina o Ekaterina) e il patronimico (artificiale) (Alekseyevna). Il giorno successivo ebbe luogo il fidanzamento formale e Caterina sposò il granduca Pietro il 21 agosto 1745 a San Pietroburgo. I novelli sposi si stabilirono nel palazzo di Oranienbaum, che sarebbe rimasto per 56 anni la residenza della "giovane corte".
L'improbabile matrimonio si rivelò infruttuoso: a causa dell'impotenza e dell'immaturità del Granduca Pietro, potrebbe non averlo consumato per 12 anni. Mentre Peter prese un'amante (Elizabeth Vorontsova), Catherine mantenne i rapporti con Sergei Saltykov, Charles Hanbury Williams e Stanislaw August Poniatowski. Divenne amica di Ekaterina Vorontsova-Dashkova, la sorella dell'amante di suo marito, che la presentò a diversi potenti gruppi politici che si opponevano a suo marito. Catherine leggeva molto e si teneva aggiornata sugli eventi attuali in Russia e nel resto d'Europa. Corrispondeva con molte delle menti di spicco della sua epoca, tra cui Voltaire e Diderot.
Dopo la morte dell'imperatrice Elisabetta il 5 gennaio 1762 [OS 25 dicembre 1761], Pietro salì al trono come Pietro III di Russia e si trasferì nel nuovo Palazzo d'Inverno a San Pietroburgo; Caterina divenne così Imperatrice Consorte di Russia. Tuttavia, le eccentricità e le politiche del nuovo zar, inclusa una grande ammirazione per il re prussiano, Federico II, alienarono gli stessi gruppi che Caterina aveva coltivato. Ad aggravare le cose, Pietro intervenne in una disputa tra Holstein e Danimarca sulla provincia dello Schleswig (vedi conte Johann Hartwig Ernst von Bernstorff). L'insistenza di Peter nel sostenere il suo nativo Holstein in una guerra impopolare ha eroso gran parte del suo sostegno tra la nobiltà.
Nel luglio 1762, Pietro commise l'errore politico di ritirarsi con i suoi cortigiani e parenti di origine Holstein a Oranienbaum, lasciando la moglie a San Pietroburgo. Il 13 e 14 luglio la Guardia Leib si ribellò, depose Pietro e proclamò Caterina sovrana della Russia. Il colpo di stato incruento è riuscito; Ekaterina Dashkova, una confidente di Caterina, osservò che Pietro sembrava piuttosto felice di essersi liberato del trono e chiese solo una tenuta tranquilla e la sua amante. Sei mesi dopo la sua ascesa al trono e tre giorni dopo la sua deposizione, il 17 luglio 1762, Pietro III morì a Ropsha per mano di Alexei Orlov (fratello minore di Gregory Orlov, allora favorito di corte e partecipante al colpo di stato) . Gli storici dell'era sovietica presumevano che Caterina avesse ordinato l'omicidio, poiché si sbarazzò anche di altri potenziali pretendenti al trono (Ivan VI e la principessa Tarakanova) più o meno nello stesso periodo, ma molti storici moderni credono che lei non abbia avuto alcun ruolo in esso.
Caterina, sebbene non discendesse da alcun precedente imperatore russo, succedette al marito, seguendo il precedente stabilito quando Caterina I succedette a Pietro I nel 1725. Il suo manifesto di adesione giustificò la sua successione citando "l'elezione unanime" della nazione. Tuttavia gran parte della nobiltà considerò il suo regno come un'usurpazione, tollerabile solo durante la minorità del figlio, il granduca Paolo. Negli anni Settanta del Settecento un gruppo di nobili legati a Paolo (Nikita Panin e altri) contemplarono la possibilità di un nuovo colpo di stato per deporre Caterina e trasferire la corona a Paolo, di cui prevedevano di limitare il potere in una sorta di monarchia costituzionale. Tuttavia, non ne venne fuori nulla e Catherine regnò fino alla sua morte.
Description - Français
Urcaquaire
1775, Russie-Sibérie, impératrice Catherine II. Pièce rare de 5 Kopeks.
Année de menthe : 1775 Référence : KM-C#5. Lieu de la monnaie : Kolyvan (KM) Dénomination : 5 Kopeks. Matériau : Cuivre Poids : 33,84 g Diamètre : 38 mm
Avers : Couronne au-dessus d'une table ovale inscrite (ПЯТЪ КОПЪ ЕКЪ . 1775 "Five Kopecks" 1775.), tenue par deux loups debout. Légende : МОНЕТА СИБИРСКАЯ - "Pièce de monnaie sibérienne" Revers : couronne au-dessus du monogramme de Catherine II, initiales d'atelier (KM) de Kolyvan en dessous. Le tout dans une couronne.
Au cours de son règne, Catherine a étendu les frontières de l'Empire russe vers le sud et l'ouest pour absorber la Nouvelle Russie, la Crimée, l'Ukraine de la rive droite, la Biélorussie, la Lituanie et la Courlande aux dépens de deux puissances : l'Empire ottoman et le Commonwealth polono-lituanien. Au total, elle a ajouté quelque 200 000 miles² (518 000 km²) au territoire russe.
Catherine II, appelée Catherine la Grande (Ekaterina II Velikaya ; 2 mai [OS 21 avril] 1729 – 17 novembre [OS 6 novembre] 1796) régna comme impératrice de Russie pendant 34 ans, du 9 juillet [OS 28 juin] 1762 jusqu'à son la mort. Elle incarne le despote éclairé de son époque.
Le père de Catherine, Christian August, prince d'Anhalt-Zerbst, avait le rang de général prussien en sa qualité de gouverneur de la ville de Stettin (aujourd'hui Szczecin, Pologne) au nom du roi de Prusse. Bien que née sous le nom de Sophia Augusta Frederica (Sophia Friederike Auguste von Anhalt-Zerbst, surnommée « Figchen »), une princesse allemande mineure à Stettin, Catherine avait une ascendance russe (très lointaine), et deux de ses cousins ​​germains sont devenus rois de Suède : Gustav III et Charles XIII. Conformément à l'usage alors en vigueur dans la noblesse allemande, elle recevait son éducation principalement d'une gouvernante française et de précepteurs.
Le choix de Sophie comme épouse du futur tsar Pierre de Holstein-Gottorp était le résultat d'une certaine gestion diplomatique à laquelle le comte Lestocq et Frédéric II de Prusse prirent une part active. Lestocq et Frédéric voulaient renforcer l'amitié entre la Prusse et la Russie afin d'affaiblir l'influence de l'Autriche et de ruiner le chancelier Bestoujev, sur lequel comptait la tsarine Elisabeth et qui se comportait en partisan notoire de la coopération russo-autrichienne.
L'intrigue diplomatique échoue, en grande partie grâce à l'intervention de la mère de Sophie, Johanna Elisabeth de Holstein-Gottorp, une femme intelligente et ambitieuse. Les récits historiques décrivent la mère de Catherine comme étant émotionnellement froide et physiquement violente, ainsi que comme une grimpeuse sociale qui aimait les commérages et les intrigues judiciaires. La soif de gloire de Johanna était centrée sur les perspectives de sa fille de devenir impératrice de Russie, mais elle a rendu furieuse l'impératrice Elizabeth, qui l'a finalement interdite du pays pour espionnage pour le compte du roi Frédéric de Prusse (règne de 1740 à 1786). Néanmoins, Elizabeth prit beaucoup d'affection pour la fille et le mariage eut finalement lieu en 1745. L'impératrice connaissait bien la famille car elle avait eu l'intention d'épouser le frère de la princesse Johanna, Charles Augustus (Karl August von Holstein), décédé de la variole en 1745. 1727 avant que le mariage puisse avoir lieu.
La princesse Sophie n'a ménagé aucun effort pour s'attirer les bonnes grâces non seulement de l'impératrice Elizabeth, mais aussi de son mari et du peuple russe. Elle s'appliquait à apprendre la langue russe avec un tel zèle qu'elle se levait la nuit et se promenait pieds nus dans sa chambre en répétant ses leçons (même si elle maîtrisait la langue, elle avait toujours son accent). Cela entraîna une grave crise de pneumonie en mars 1744. Lorsqu'elle écrivit ses mémoires, elle se présenta comme ayant décidé, lorsqu'elle vint en Russie, de faire tout ce qui lui semblait nécessaire et de professer croire tout ce qui lui était demandé, afin de devenir qualifié pour porter la couronne. La constance de son caractère tout au long de sa vie rend très probable que, même à l'âge de quinze ans, elle possédait une maturité suffisante pour adopter cette ligne de conduite mondaine.
Son père, un luthérien très fervent, s'est fermement opposé à la conversion de sa fille. Malgré ses instructions, le 28 juin 1744, l'Église orthodoxe russe la reçut comme membre sous le nom de Catherine (Ekaterina ou Ekaterina) et le patronyme (artificiel) (Alekseyevna). Le lendemain, les fiançailles formelles eurent lieu et Catherine épousa le grand-duc Pierre le 21 août 1745 à Saint-Pétersbourg. Les jeunes mariés s'installent dans le palais d'Oranienbaum, qui restera pendant 56 ans la résidence de la « jeune cour ».
Ce mariage improbable s'est avéré un échec : en raison de l'impuissance et de l'immaturité du grand-duc Pierre, il ne l'a peut-être pas consommé avant 12 ans. Tandis que Peter prend une maîtresse (Elizabeth Vorontsova), Catherine entretient des liaisons avec Sergueï Saltykov, Charles Hanbury Williams et Stanislaw August Poniatowski. Elle s'est liée d'amitié avec Ekaterina Vorontsova-Dashkova, la sœur de la maîtresse de son mari, qui l'a présentée à plusieurs groupes politiques puissants opposés à son mari. Catherine lisait beaucoup et se tenait au courant de l'actualité en Russie et dans le reste de l'Europe. Elle correspondait avec de nombreux esprits éminents de son époque, dont Voltaire et Diderot.
Après la mort de l'impératrice Elisabeth le 5 janvier 1762 [OS 25 décembre 1761], Pierre accède au trône sous le nom de Pierre III de Russie et s'installe dans le nouveau Palais d'Hiver à Saint-Pétersbourg ; Catherine devient ainsi impératrice consort de Russie. Cependant, les excentricités et la politique du nouveau tsar, notamment sa grande admiration pour le roi de Prusse Frédéric II, aliénèrent les mêmes groupes que Catherine avait cultivés. Pour aggraver les choses, Peter est intervenu dans un différend entre le Holstein et le Danemark concernant la province du Schleswig (voir le comte Johann Hartwig Ernst von Bernstorff). L'insistance de Peter à soutenir son Holstein natal dans une guerre impopulaire a érodé une grande partie de son soutien parmi la noblesse.
En juillet 1762, Peter commit l'erreur politique de se retirer avec ses courtisans et parents nés à Oranienbaum, laissant sa femme à Saint-Pétersbourg. Les 13 et 14 juillet, la Garde Leib se révolta, déposa Pierre et proclama Catherine souveraine de la Russie. Le coup d’État sans effusion de sang a réussi ; Ekaterina Dashkova, une confidente de Catherine, a fait remarquer que Pierre semblait plutôt heureux de s'être débarrassé du trône et ne demandait qu'un domaine tranquille et sa maîtresse. Six mois après son accession au trône et trois jours après sa déposition, le 17 juillet 1762, Pierre III mourut à Ropcha aux mains d'Alexei Orlov (frère cadet de Grégoire Orlov, alors favori de la cour et participant au coup d'État). . Les historiens de l'ère soviétique ont supposé que Catherine avait ordonné le meurtre, car elle s'est également débarrassée d'autres prétendants potentiels au trône (Ivan VI et la princesse Tarakanova) à peu près au même moment, mais de nombreux historiens modernes pensent qu'elle n'y a joué aucun rôle.
Catherine, bien qu'elle ne descende d'aucun empereur russe précédent, succéda à son mari, suivant le précédent établi lorsque Catherine I succéda à Pierre Ier en 1725. Son manifeste d'adhésion justifia sa succession en citant « l'élection unanime » de la nation. Cependant une grande partie de la noblesse considérait son règne comme une usurpation, tolérable seulement pendant la minorité de son fils, le grand-duc Paul. Dans les années 1770, un groupe de nobles liés à Paul (Nikita Panin et d'autres) envisageait la possibilité d'un nouveau coup d'État pour destituer Catherine et transférer la couronne à Paul, dont ils envisageaient de restreindre le pouvoir dans une sorte de monarchie constitutionnelle. Cependant, cela n'aboutit à rien et Catherine régna jusqu'à sa mort.
Description - Español
Urcaquary
1775, Rusia-Siberia, emperatriz Catalina II. Moneda escasa de 5 kopeks.
Año de ceca: 1775 Referencia: KM-C#5. Lugar de ceca: Kolyvan (KM) Denominación: 5 kopeks. Material: Cobre Peso: 33,84 g Diámetro: 38 mm
Anverso: Corona sobre una mesa ovalada con inscripción (ПЯТЪ КОПЪ ЕКЪ. 1775 "Cinco kopeks" 1775.), sostenida por dos lobos de pie. Leyenda: МОНЕТА СИБИРСКАЯ - "moneda siberiana" Reverso: Corona encima del monograma de Catalina II, iniciales de ceca (KM) de Kolyvan debajo. Todo dentro de una corona.
Durante su reinado, Catalina extendió las fronteras del Imperio ruso hacia el sur y el oeste para absorber Nueva Rusia, Crimea, Ucrania de la orilla derecha, Bielorrusia, Lituania y Curlandia a expensas de dos potencias: el Imperio Otomano y la Commonwealth polaco-lituana. En total, añadió unas 200.000 millas² (518.000 km²) al territorio ruso.
Catalina II, llamada Catalina la Grande (Yekaterina II Velikaya; 2 de mayo [OS 21 de abril] 1729 - 17 de noviembre [OS 6 de noviembre] 1796) reinó como Emperatriz de Rusia durante 34 años, desde el 9 de julio [OS 28 de junio] de 1762 hasta su muerte. Ella ejemplifica el déspota ilustrado de su época.
El padre de Catalina, Christian August, príncipe de Anhalt-Zerbst, tenía el rango de general prusiano en su calidad de gobernador de la ciudad de Stettin (ahora Szczecin, Polonia) en nombre del rey de Prusia. Aunque nació como Sophia Augusta Frederica (Sophia Friederike Auguste von Anhalt-Zerbst, apodada "Figchen"), una princesa menor alemana en Stettin, Catalina tenía alguna (muy remota) ascendencia rusa, y dos de sus primos hermanos se convirtieron en reyes de Suecia: Gustavo III y Carlos XIII. De acuerdo con la costumbre entonces prevaleciente entre la nobleza alemana, recibió su educación principalmente de una institutriz francesa y de tutores.
La elección de Sofía como esposa del futuro zar, Pedro de Holstein-Gottorp, fue el resultado de cierta gestión diplomática en la que participaron activamente el conde Lestocq y Federico II de Prusia. Lestocq y Federico querían fortalecer la amistad entre Prusia y Rusia para debilitar la influencia de Austria y arruinar al canciller Bestúzhev, en quien confiaba la zarina Isabel y que actuaba como un conocido partidario de la cooperación ruso-austriaca.
La intriga diplomática fracasó, en gran parte debido a la intervención de la madre de Sophie, Johanna Elisabeth de Holstein-Gottorp, una mujer inteligente y ambiciosa. Los relatos históricos retratan a la madre de Catherine como emocionalmente fría y físicamente abusiva, además de una escaladora social a la que le encantaban los chismes y las intrigas cortesanas. El hambre de fama de Juana se centró en las perspectivas de su hija de convertirse en emperatriz de Rusia, pero enfureció a la emperatriz Isabel, quien finalmente la expulsó del país por espiar para el rey Federico de Prusia (que reinó entre 1740 y 1786). No obstante, Isabel tomó un gran aprecio por la hija y el matrimonio finalmente se celebró en 1745. La emperatriz conocía bien a la familia porque tenía la intención de casarse con el hermano de la princesa Juana, Carlos Augusto (Karl August von Holstein), que había muerto de viruela en 1727 antes de que pudiera celebrarse la boda.
La princesa Sofía no escatimó esfuerzos para congraciarse no sólo con la emperatriz Isabel, sino también con su marido y con el pueblo ruso. Se dedicó a aprender el idioma ruso con tal entusiasmo que se levantaba por la noche y caminaba descalza por su dormitorio repitiendo sus lecciones (aunque dominaba el idioma, todavía conservaba su acento). Esto dio lugar a un grave ataque de neumonía en marzo de 1744. Cuando escribió sus memorias, se presentaba a sí misma como si, cuando llegara a Rusia, hubiera decidido hacer lo que le pareciera necesario y profesar creer en todo lo que se le exigiera para poder sobrevivir. calificar para llevar la corona. La coherencia de su carácter a lo largo de su vida hace muy probable que incluso a los quince años poseyera la madurez suficiente para adoptar esta línea de conducta mundana.
Su padre, un luterano muy devoto, se opuso firmemente a la conversión de su hija. A pesar de sus instrucciones, el 28 de junio de 1744 la Iglesia Ortodoxa Rusa la recibió como miembro con el nombre de Catalina (Yekaterina o Ekaterina) y el patronímico (artificial) (Alekseyevna). Al día siguiente tuvo lugar el compromiso formal y Catalina se casó con el gran duque Pedro el 21 de agosto de 1745 en San Petersburgo. Los recién casados ​​se instalaron en el palacio de Oranienbaum, que seguiría siendo la residencia de la "joven corte" durante 56 años.
El improbable matrimonio resultó infructuoso: debido a la impotencia e inmadurez del gran duque Pedro, es posible que no lo haya consumado durante 12 años. Mientras Peter tenía una amante (Elizabeth Vorontsova), Catherine mantuvo relaciones con Sergei Saltykov, Charles Hanbury Williams y Stanislaw August Poniatowski. Se hizo amiga de Ekaterina Vorontsova-Dashkova, la hermana de la amante de su marido, quien la presentó a varios grupos políticos poderosos que se oponían a su marido. Catherine leyó mucho y se mantuvo actualizada sobre los acontecimientos actuales en Rusia y el resto de Europa. Mantuvo correspondencia con muchas de las mentes prominentes de su época, incluidos Voltaire y Diderot.
Después de la muerte de la emperatriz Isabel el 5 de enero de 1762 [OS 25 de diciembre de 1761], Pedro sucedió en el trono como Pedro III de Rusia y se mudó al nuevo Palacio de Invierno en San Petersburgo; Catalina se convirtió así en emperatriz consorte de Rusia. Sin embargo, las excentricidades y políticas del nuevo zar, incluida una gran admiración por el rey de Prusia, Federico II, alienaron a los mismos grupos que Catalina había cultivado. Para complicar las cosas, Peter intervino en una disputa entre Holstein y Dinamarca sobre la provincia de Schleswig (ver Conde Johann Hartwig Ernst von Bernstorff). La insistencia de Peter en apoyar a su Holstein natal en una guerra impopular erosionó gran parte de su apoyo entre la nobleza.
En julio de 1762, Pedro cometió el error político de retirarse con sus cortesanos y parientes nacidos en Holstein a Oranienbaum, dejando a su esposa en San Petersburgo. El 13 y 14 de julio la Guardia Leib se rebeló, depuso a Pedro y proclamó a Catalina gobernante de Rusia. El golpe incruento tuvo éxito; Ekaterina Dashkova, una confidente de Catalina, comentó que Pedro parecía bastante contento de haberse librado del trono y sólo pidió una propiedad tranquila y su amante. Seis meses después de su ascenso al trono y tres días después de su deposición, el 17 de julio de 1762, Pedro III murió en Ropsha a manos de Alexei Orlov (hermano menor de Gregorio Orlov, entonces favorito de la corte y participante en el golpe). . Los historiadores de la era soviética asumieron que Catalina había ordenado el asesinato, ya que también se deshizo de otros posibles aspirantes al trono (Iván VI y la princesa Tarakanova) aproximadamente al mismo tiempo, pero muchos historiadores modernos creen que ella no tuvo parte en ello.
Catalina, aunque no descendía de ningún emperador ruso anterior, sucedió a su marido, siguiendo el precedente establecido cuando Catalina I sucedió a Pedro I en 1725. Su manifiesto de acceso justificó su sucesión citando la "elección unánime" de la nación. Sin embargo, una gran parte de la nobleza consideró su reinado como una usurpación, tolerable sólo durante la minoría de edad de su hijo, el gran duque Pablo. En la década de 1770, un grupo de nobles relacionados con Pablo (Nikita Panin y otros) contemplaron la posibilidad de un nuevo golpe para deponer a Catalina y transferir la corona a Pablo, cuyo poder preveían restringir en una especie de monarquía constitucional. Sin embargo, nada resultó de esto y Catalina reinó hasta su muerte.
Description -
乌卡夸里
1775年,俄罗斯-西伯利亚,叶卡捷琳娜二世女皇。稀缺 5 戈比硬币。
铸币年份:1775 年参考号:KM-C#5。铸币厂:Kolyvan (KM) 面额:5 戈比。材质:铜 重量:33.84gm 直径:38mm
正面:皇冠上方刻有椭圆形桌子(ПЯТЪ КОПЪ ЕКЪ . 1775 “五科比” 1775.),由两只站立的狼握着。图注: МОНЕТА СИБИРСКАЯ - “西伯利亚硬币” 背面:皇冠上方是叶卡捷琳娜二世的花押字,下方是 Kolyvan 的铸币缩写 (KM)。全部在花圈内。
叶卡捷琳娜在位期间,将俄罗斯帝国的边界向南和向西扩展,吞并了新俄罗斯、克里米亚、乌克兰右岸、白俄罗斯、立陶宛和库尔兰,而牺牲了两个强国——奥斯曼帝国和波兰立陶宛联邦。总而言之,她为俄罗斯领土增加了约 200,000 英里(518,000 平方公里)。
叶卡捷琳娜二世,又称叶卡捷琳娜二世大帝(Yekaterina II Velikaya;1729年5月2日[OS 4月21日] – 11月17日[OS 11月6日] 1796年)作为俄罗斯女皇统治了34年,从1762年7月9日[OS 6月28日]直到她死亡。她是她那个时代开明暴君的典范。
凯瑟琳的父亲安哈尔特-采尔布斯特亲王克里斯蒂安·奥古斯特以普鲁士国王的名义担任什切青市(现波兰什切青)总督,拥有普鲁士将军军衔。虽然凯瑟琳出生时原名索菲亚·奥古斯塔·弗雷德里卡(Sophia Friederike Auguste von Anhalt-Zerbst,绰号“Figchen”),是斯德丁的一位德国小公主,但凯瑟琳确实有一些(非常遥远的)俄罗斯血统,她的两个表兄弟都成为了瑞典国王:古斯塔夫三世和查理十三世。按照当时德国贵族中盛行的习俗,她主要从法国家庭女教师和家庭教师那里接受教育。
选择索菲亚作为未来沙皇——荷尔斯泰因-戈托普的彼得的妻子——是莱斯托克伯爵和普鲁士腓特烈二世积极参与的一定程度的外交管理的结果。莱斯托克和腓特烈希望加强普鲁士和俄罗斯之间的友谊,以削弱奥地利的影响力,并毁掉伊丽莎白女王所依赖的总理别斯图热夫,他是众所周知的俄奥合作的支持者。
外交阴谋失败,很大程度上是由于索菲​​的母亲、荷尔斯泰因-戈托普的约翰娜·伊丽莎白(Johanna Elisabeth)的介入,她是一位聪明而雄心勃勃的女人。历史记载将凯瑟琳的母亲描述为情感冷漠、身体虐待,以及喜欢流言蜚语和宫廷阴谋的社交攀登者。约翰娜对名誉的渴望集中在她女儿成为俄罗斯皇后的前景上,但她激怒了伊丽莎白皇后,伊丽莎白皇后最终禁止她进入该国,因为她为普鲁士国王腓特烈(1740-1786 年在位)从事间谍活动。尽管如此,伊丽莎白还是非常喜欢这个女儿,最终在1745年举行了婚礼。皇后对这个家庭很了解,因为她本来打算嫁给约翰娜公主的弟弟查尔斯·奥古斯都(卡尔·奥古斯特·冯·荷尔斯泰因饰),查尔斯·奥古斯都在1745年死于天花。 1727 年,婚礼还未举行。
索菲亚公主不仅不遗余力地讨好伊丽莎白女皇,而且还讨好她的丈夫和俄罗斯人民。她非常热衷于学习俄语,以至于晚上起床,光着脚在卧室里走来走去,重复她的课程(虽然她掌握了俄语,但她仍然有她的口音)。这导致了 1744 年 3 月的严重肺炎发作。当她写回忆录时,她表示自己已经下定决心,来到俄罗斯后要做任何看似必要的事情,并声称相信任何需要她做的事情,以便才有资格戴上王冠。她一生性格的一致性使得她很可能即使在十五岁就已经足够成熟,能够采取这种世俗明智的行为方式。
她的父亲是一位非常虔诚的路德教徒,强烈反对女儿皈依基督教。尽管有他的指示,俄罗斯东正教会还是于 1744 年 6 月 28 日接纳她为会员,名字为叶卡捷琳娜(叶卡捷琳娜或叶卡捷琳娜),父名为(人造)阿列克谢耶芙娜。第二天,正式订婚,凯瑟琳于 1745 年 8 月 21 日在圣彼得堡与彼得大公结婚。新婚夫妇在奥拉宁鲍姆宫定居,该宫在 56 年内一直是“年轻宫廷”的住所。
这场不太可能的婚姻最终以失败告终——由于彼得大公的无能和不成熟,他可能在12年里都没有圆房。当彼得娶了情妇(伊丽莎白·沃龙佐娃)时,凯瑟琳继续与谢尔盖·萨尔蒂科夫、查尔斯·汉伯里·威廉姆斯和斯坦尼斯瓦夫·奥古斯特·波尼亚托夫斯基保持联络。她与她丈夫情妇的妹妹叶卡捷琳娜·沃龙佐娃-达什科娃成为了朋友,叶卡捷琳娜·沃龙佐娃-达什科娃将她介绍给了几个反对她丈夫的强大政治团体。凯瑟琳广泛阅读并了解俄罗斯和欧洲其他地区的最新动态。她与她那个时代的许多杰出人物都有通信,包括伏尔泰和狄德罗。
1762 年 1 月 5 日伊丽莎白女皇去世后 [OS 1761 年 12 月 25 日],彼得继位,成为俄罗斯彼得三世,并搬进了圣彼得堡的新冬宫;叶卡捷琳娜因此成为俄罗斯皇后。然而,新沙皇的怪癖和政策,包括对普鲁士国王腓特烈二世的高度钦佩,疏远了叶卡捷琳娜培养的同一批人。雪上加霜的是,彼得介入了荷尔斯泰因与丹麦之间关于石勒苏益格省的争端(参见约翰·哈特维格·恩斯特·冯·伯恩斯托夫伯爵)。彼得坚持在一场不受欢迎的战争中支持他的家乡荷斯坦牛,这削弱了他在贵族中的大部分支持。
1762 年 7 月,彼得犯了政治错误,与荷尔斯泰因出生的朝臣和亲戚一起退休到奥拉宁鲍姆,将妻子留在圣彼得堡。 7月13日和7月14日,莱布卫队起义,废黜了彼得,并宣布叶卡捷琳娜为俄罗斯的统治者。不流血的政变成功了;叶卡捷琳娜·达什科娃(Ekaterina Dashkova)是叶卡捷琳娜的红颜知己,她评论说,彼得似乎很高兴摆脱王位,只要求一个安静的庄园和他的情妇。 1762 年 7 月 17 日,即位后六个月、废黜三天后,彼得三世死于阿列克谢·奥尔洛夫(格列高利·奥尔洛夫的弟弟,格列高里·奥尔洛夫的弟弟,格列高利·奥尔洛夫,当时的宫廷宠儿和政变参与者)之手。 。苏联时代的历史学家认为叶卡捷琳娜下令谋杀,因为她大约在同一时间还处置了其他潜在的王位继承者(伊凡六世和塔拉卡诺娃公主),但许多现代历史学家认为她没有参与其中。
叶卡捷琳娜虽然不是前任俄罗斯皇帝的后裔,但还是继承了她丈夫的王位,继承了叶卡捷琳娜一世于 1725 年继承彼得一世时确立的先例。她的即位宣言通过引用全国的“一致选举”来证明她的继承是合理的。然而,大部分贵族认为她的统治是一种篡夺,只有在她的儿子保罗大公还未成年时才可以容忍。 1770年代,一群与保罗有联系的贵族(尼基塔·帕宁等人)考虑发动新政变,废黜叶卡捷琳娜,将王位移交给保罗,他们设想以君主立宪制的形式限制保罗的权力。然而,这并没有任何结果,叶卡捷琳娜继续统治直到她去世。